Οι πρόσφυγες του ’22

Περιγραφή

Οι πρόσφυγες του ’22

 Ιστορία – Λαογραφία – Πολιτισμός

Το βιβλίο «Οι πρόσφυγες του ᾽22» θα εκτιμηθεί σαν θησαυρός Εθνικής Μνήμης. Θα διαβαστεί και θα ξαναδιαβαστεί και θα διαβάζεται αιώνες απ᾽ όλες τις γενιές του Ελληνισμού γιατί αποτελεί πηγή συνεχούς πληροφόρησης για την Μικρασιατική Καταστροφή και την Προσφυγιά.

Είναι σαν τις αρχαίες τραγωδίες που παίζονται στο θέατρο της Επιδαύρου κάθε χρόνο και πάντα είναι επίκαιρες και διδακτικές.

Το δράμα της εθνικής συμφοράς του 1922 θα συγκλονίζει και θα συναρπάζει τις ψυχές των Ελλήνων κάθε γενιάς. Γι᾽ αυτό και τα βιβλία που μιλούν για το θέμα αυτό μόνο συναρπαστικά μπορεί να είναι. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν δεν είναι διηγήσεις, παραμύθια από τους μεταγενέστερους αλλά είναι μαρτυρίες, βιώματα σπαρακτικά από τους γνώστες της Μικρασιατικής τραγωδίας που συμβαίνει να είναι ταυτόχρονα και αυτόπτες μάρτυρες και πρωταγωνιστές των γεγονότων.

Οι αναγνώστες θα ξαναζήσουν τις μεγάλες δόξες και τραγωδίες του Ελληνισμού και θα ανακαλύψουν με περισυλλογή τι σημαίνει για ένα λαό να βρίσκει έναν πολύτιμο θησαυρό που είχε χάσει και να τον ξαναχάνει!

 

Βιογραφικό συγγραφέα:

Ο Αναστάσιος Λ. Σταμπουλίδης γεννήθηκε το 1940 στο Βατόλακκο Γρεβενών. Οι γονείς του κατάγονται από τον Πόντο, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη και τα Κοτύωρα. Συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μέλος ποντιακών σωματείων, συμμετέχει στους αγώνες για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, την καταξίωση του Ποντιακού Αντάρτικου ως κορυφαίου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης  στις τουρκικές διώξεις και την ανάδειξη της Ιστορίας, Λαογραφίας και Πολιτισμού του Ελληνισμού των Αλησμόνητων Πατρίδων Πόντου και Μικρασίας με γνώμονα την πίστη ότι ο Ελληνισμός είναι ενιαίος και αδιαίρετος. Να γίνει συνείδηση ότι η ενασχόληση με την Κληρονομιά και τις Παραδόσεις του Ελληνισμού της Ανατολής δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Την χρωστάμε ως τρίτη γενιά προσφύγων στον εαυτό μας όχι μόνο για να αφήσουμε παρακαταθήκη στους μεταγενέστερους αλλά παράλληλα να παρουσιάσουμε στον ντόπιο Ελληνισμό το μεγαλείο του Ελληνισμού της Ανατολής. Είναι απαραίτητη η συμβολή όλων για την άνθηση της Κληρονομιάς που μας άφησαν οι γενιές πριν από την προσφυγιά συμμετέχοντας έτσι στη διάσωση της ιστορίας και του πολιτισμού κάθε μικρασιατικής γωνιάς.

Η γενιά μας είναι τελευταία που είχε επαφή με τη γενιά των προσφύγων. Εκείνη η γενιά ήταν ο κρίκος ανάμεσα στην εκεί πατρίδα και την εδώ πατρίδα. Έτσι η γενιά μας ζυμώθηκε με τη γενιά που ήρθε από την Ανατολή και έχει άμεση γνώση των γεγονότων από πρωτοπρόσωπη αφήγηση.

Πέρα από βερμπαλισμούς, φιέστες και πομπώδεις εκδηλώσεις υπάρχει πεδίο δράσης για στοχευμένες προγραμματισμένες ενέργειες που θα αναδείξουν τα θέματα του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού και θα τα καταστήσουν στην πράξη στοιχεία θετικά της σύγχρονος ζωής των Νεοελλήνων.

Μετά τρεις ολόκληρες ελληνικές γενιές το Έπος εκείνο αναμένει ακόμη τη συλλογική επιστημονική έρευνα και τη δέουσα τεκμηρίωση.

Ποια είναι σήμερα η βαθύτερη ανάγκη για την αναζήτηση και τη μελέτη των παραδόσεων του Ελληνισμού της Ανατολής; Η απάντηση: Και οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους: Πεθαίνουν από τη στιγμή που αρχίζουμε να τις ξεχνάμε. Αν δεν πετύχουμε, τότε μοιραία και αμετάκλητα θα έχουμε θάψει για δεύτερη φορά τους προγόνους μας και τους αγώνες τους.

Τη θέλησή μας αυτή την προσφέρουμε ως σκυτάλη στους νέους για να συνεχίζουν τους αγώνες στήριξης της Ιστορίας του Ελληνισμού της Ανατολής που κρατούσε από βουνό σε βουνό για περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια την αιώνια φρυκτωρία του Ελληνικού Πνεύματος. Έτσι οι νέοι γίνονται όχι μόνο γνώστες και κοινωνοί της περιγραφόμενης ιστορικής ύλης αλλά αναλαμβάνουν και τη βαθιά ευθύνη να συνεχίσουν να στηρίζουν την κληρονομιά που κληρονόμησαν.

Να κρατήσουν ψηλά τους αγώνες των προγόνων τους στο ίδιο επίπεδο και ύψος με τους παράλληλους αγώνες της Μητροπολιτικής Ελλάδα.